Over ons

 
'Kijk om je heen, alles wat je ziet is de waarheid, wat je ziet is het leven''
                                                                                   
Mijn zoektocht
 


            Ik ben geboren in Polen (1952), als het derde kind in een goed gesitueerd ondernemersgezin (tuinbouw). 
            Vanuit de strenge katholieke opvoeding ben ik, zoals menigeen, voorbij gegaan aan wie ik in wezen ben.
            Mede door een ontwrichtende gebeurtenis in de vroege jeugd (ca. 9 j.) waar een taboe op rustte, werd mijn
            basisveiligheid aangetast en mijn gevoel uitgeschakeld. Sindsdien leerde ik vooral hoe te overleven, door me
            zo 'volwassen' mogelijk te gedragen en heel erg mijn best te doen. Ik volgde de gangbare  paden, voldeed aan
            de normen en verwachtingen van anderen en raakte ver van mijn krachtbron af. 
     
            Op grond van mijn ervaringen breng ik hierbij mijn groei- en transformatieproces in kaart. Ik blik terug op de
            context waarin ik gevormd ben en schets vervolgens de groeifasen met inachtneming van de TPD* gerelateerde
            bespiegeling.                                                                                                          *[De theorie van positieve desintegratie]
  
 
                                                                                                
                                                                                                                                                                                           
                           De context  
                  Mijn ouders trouwden in 1945. In Polen, het land dat veel onder de WO II te lijden had, werd het al snel pijnlijk duidelijk hoe
                    de oorlog een stempel drukte op de mentale en emotionele gesteldheid van mensen. Als kind heb ik veel verhalen en
                    oordelen over de oorlog meegekregen. Daarmee ook denkbeelden van extreme tegenstellingen met betrekking tot het
                    menselijk handelen. Enerzijds de laagst mogelijke, gruwelijke (collectieve) gedragingen en anderzijds de hoogst humane en
                    de heroïsche. Hoe die twee uiterste te verklaren, dat was een raadsel, maar ik had er een beeld bij van 'goed  en kwaad'  dat
                  mensen bezielde. Met een kinderlijk vertrouwen geloofde ik er heilig in dat het goede uiteindelijk zal zegevieren. 
                    
                  De persoonlijke verliezen - aan dierbaren, dromen en idealen - werden mijn ouders ook niet bespaard. Zij troostten zich met
                    de kansen die ze kregen om een nieuw leven op te bouwen, en met het kroost dat zich aandiende. Het overdragen van normen
                  en waarden en het bijbrengen van discipline aan hun kinderen stond bij hun hoog in het vaandel. Daarbij gold dat wie niet
                  luisterde moest maar voelen. Voor de emotionele ontwikkeling en de (h)erkenning van de eigenheid van het kind was er
                  nauwelijks plaats.
 
                  Het drama   
                                            
                  Het derde kind bleek 'anders' te zijn. Het meisje ontwikkelde zich buitengewoon snel, was creatief, blijmoedig en straalde
                    volgens haar vader 'iets lichtends' uit. Hij gaf haar de bijnaam Bright. Om zijn oogappel te beschermen stelde hij regels op.
                  Omgaan met de ‘lower-class-kids’ was uit den boze. Maar Bright, geen onheil vermoedend, ging soms in het geniep met een
                  'fout' meisje om.  En op een dag kwamen die twee op een foute plek terecht en vielen er ten prooi aan een foute 'dwerg'. 
                    
                    Het onderwerp diende zich voor sensatie en het werd een groot schandaal in het dorp. Voor dat 'foute' meisje was het geen
                    drama want zij had geen vader, althans zij kende hem niet, en hoefde zich er nergens voor te schamen. Maar voor Bright was 
                    het ondraaglijk. Geconfronteerd met d'r razende vader en de scherpe pijl van afwijzing - met de woorden [je bent mijn
                 Bright niet meer]  om de oren geslagen - stopte ze de ellende diep weg en kon niets meer voelen.
                     
                                                                                                        
                                                                                                                                                                             De waarheid zal je bevrijden'  
  
                
                De innerlijke strijd  

                De akelige events werden diep verdrongen en het leven ging verder.  Mijn overlevingsdrang bracht mij, dankzij 
                mijn cognitief vermogen en conformisme, ver genoeg om waardering van de sociale omgeving te oogsten. Maar
                diep van binnen knaagde er altijd een onbestemd gevoel, een pijnlijke leegte met allerlei onbewuste  invloeden
                als angst, onzekerheid en besluitloosheid. Een crisis was onvermijdelijk, met een (neurologische) opname die
                slechts een tijdelijke verlichting teweegbracht. De neurose, opgebouwd in jaren, is een tweede natuur
                geworden, gemaskeerd door pseudo-zelfstandigheid en emotionele afstandelijkheid.

 

                Het onbewuste zoeken, dat zich manifesteerde als strategische gerichtheid op de
                wereld, bracht mij een nieuw perspectief (in Nederland). Na een tijd kwam de   
               'ondergrondse' ballast naar boven en het keurige, zorgvuldig  opgebouwde beeld van
                mezelf (inmiddels echtgenote en moeder van twee kids), stortte in elkaar. Er brak een
                fase aan  - de donkere nacht van de ziel - waarin ik op mezelf werd teruggeworpen.
                Geconfronteerd met intense angstgevoelens en aspecten van mijn persoonlijkheid
                die niet deugden. Het ego vocht er tegen om zijn ondergang  te voorkomen.   
  

Sommige gedragingen en gewaarwordingen die daarbij hoorden, leken in veel opzichten op negatieve                                     (pathologische)  desintegratie en zelfs op psychiatrische ziektebeelden. Maar een continu aanwezige wil en inspanning in de richting van zelfvervolmaking was een teken dat het hier om een positief proces ging. Na een lange strijd leek er voor mij  geen andere weg te zijn dan een nederige overgave aan God, de Bron van Leven, Licht en Liefde. Er ontkiemde  een visie van persoonlijkheidsideaal, een levensdoel en een verlangen om het na te streven. 

                
                 
                Bewustwording 

                Daarna begon onontkoombaar het verlate verwerkingsproces, een lange weg van het doorleven van opgekropte 
                gevoelens, heftige emoties en angsten. Van binnenuit diende zich de noodzaak aan om de zin van het leven
                te (her)definiëren, het vertroebelde waardensysteem te overdenken, in twijfel te brengen en te herzien. Het
                streven naar de hoogste waarden maakte er een belangrijk deel uit. De intense angst die zich daarbij
                manifesteerde, vloeide voort uit de aanhoudende zelftwijfel over de vraag of de gekozen levenskoers en de
                basale overtuigingen de juiste zijn.
                                 
                Niet zelden kwam ik nog vast te zitten, zoekende naar een bron van inkomsten en naar mijn plek in de 
                samenleving. Ik maakte kennis met de onderkant van de arbeidsmarkt, leerde me handhaven in de grillige
                subcultuur van de sociale werkplaats en kreeg er de moeilijkste levenslessen. De stigmatiserende effecten van  
                deze werkomgeving heb ik aan den lijve ondervonden. De intensiteit van negatieve emoties was doorgaans zo
                overweldigend dat het functioneren er ernstig door werd belemmerd. Geconfronteerd met de realiteit van
                conflicten en machtsverhoudingen, raakte ik tenslotte burn-out en kwam thuis te zitten met de gevoelens van
                onmacht en mislukking.
                
               Niettemin was mijn vermogen om mezelf te 'definiëren' groeiende. Het leven bood mij voorts de ervaringen (van
                beproeving en loutering) die ik nodig had om mijn groeiproces te voltooien. Ik ontmoette veel tegenstand maar 
                werd telkens weer bemoedigd. Een stevige 'dam' bestaande uit ego-ambities, gehechtheid aan (en identificatie
                met) de verworvenheden in dit leven, moest doorbroken worden.  De innerlijke bron van kracht liet zich opnieuw
                gelden, nadat ik mijn passie (levensbeschouwing) had herontdekt en er werk van maakte. 
                                                                                                                                                                                                 Afbeelding invoegen       
                 Herkenning  
                 De ontdekking van de TPD, de positieve desintegratietheorie van prof. K. Dąbrowski (in 2012), voelde voor mij als
                 de bekroning van mijn zoektocht. Er was zóveel in deze theorie - evenals in het leven en werken van prof. K.
                 Dąbrowski - waar ik me om kon herkennen. De innerlijke worsteling met de invloeden van de sociale omgeving,
                 het ontstijgen van het ego-gericht denkkader en het proces van autonome groei (bijvoorbeeld). Het begrip 
                 meerlagigheid was daarentegen nieuw voor mij en het intrigeerde mij. Ik ging er mee aan de slag om het te
                 doorgronden - zowel in theorie als met betrekking tot de gedragingen van personages uit mijn eigen
                 geschiedenis - en om mijn eigen (tegenstrijdige) natuur beter te begrijpen. 
                                           
                 Transformatie
                                      
                 Ik ben door veel lijden gegaan. Net zo veel tot ik eindelijk mijn ‘foute’ programmering losliet. Net zolang totdat ik de les van Boeddha
                 begrepen heb [dat alle lijden is een gevolg van onwetendheid] en net zolang totdat ik me de simpele lessen van Jezus eigen maakte:
                 heb elkaar lief, vergeef elkaar en vergeef jezelf. De oude, pijnlijke gevoelslagen transformeerden tot een andere gevoelskwaliteit. Er
                 kwam ruimte voor een nieuwe staat van Zijn.
                    
                 Het proces van positieve desintegratie, zoals het onderzocht en beschreven is door prof. K. Dabrowski, is een tijd van
                 de persoonlijke evaluatie van eigen normen en waarden en van de herwaardering van de motieven en drijfveren. Het
                 gaat hierin niet slechts om declaraties maar om echtheid, puurheid en authenticiteit. Er treedt een
              waardeverschuiving op en de hervorming, verdieping of een radicale omslag van het bestaande morele systeem. Een
                 voorbeeld hiervan is religie: het betekent de overgang van het oppervlakkige geloof, dat op traditie (en dogmatiek)  
                 berust, tot een diepgaande persoonlijke keuze. Zonder de behoefte om je geloof aan de grote klok te hangen.
 
                 Het is m.i. van groot belang om mensen bewust te maken van hun geërfde denkpatronen en van de mogelijkheid
                 om hun mindset te transformeren. Een bredere denkkader stelt mensen in staat de omstandigheden te accepteren
                 en het leven te zien als een leer- en groeiproces.
 
                 Aleksandra 
                                                                                                                                                                       
                 'Wat we zien hangt vooral af van wat we zoeken'